dieta reklama internet zabawa hobby dzieci          dieta reklama internet zabawa hobby dzieci

piątek, 28 października 2011

Lawowanie - informacje podstawowe


Lawowanie  


− cieniowanie i nakładanie warstw koloru, często jednolitej barwy,
za pomocą pędzla, piórka lub rapidografu




Technika ta ma na celu pogłębienie przestrzenności i plastyczności dzieła. 
Służy także do podkolorowania rysunku konturowego, wykonywania ciemnych partii (cieniowanie plamą) oraz stworzenia efektów światłocieniowych. 
Jest często stosowana przy malowaniu akwarelami, tuszem i pastelami.

Lawowanie daje bardzo dobre efekty przy malowaniu np. pejzaży, obrazów impresjonistycznych i wszystkich innych dzieł, wymagających pokazania głębi, perspektywy powietrznej, gry światła i cienia oraz zjawisk atmosferycznych (deszcz, mgła).

Delikatny, cienki papier nie nadaje się do stosowania na nim tej techniki, wykazuje on tendencję do szybkiego zużywania się. Najlepszy jest średnioziarnisty papier czerpany, karton, wsiąkliwy papier akwarelowy, oraz płótno.



 

 

Lawowanie stopniowe


Lawowanie, w którym odcienie kolorów łagodnie przechodzą z jasnego w ciemny lub na odwrót. Stosuje się je między innymi przy malowaniu perspektywy powietrznej. Najczęściej polega ono na nakładaniu, z jednoczesnym stopniowym rozcieńczaniem, kolejnych warstw koloru.

 

Lawowanie wielobarwne


Lawowanie, w którym używa się wielu kolorów, tak aby nie tworzyły oddzielnych plam, lecz wpływały na siebie, tworząc kolor wynikowy. Najczęściej stosowane w impresjonizmie.

 

Lawowanie suche


Suche lawowanie polega na nakładaniu na duże powierzchnie równego, jednolitego odcienia pigmentu. Uzyskuje się w ten sposób łagodne przejścia między płaszczyznami poszczególnych kolorów. Można dzięki temu ukazać subtelne efekty atmosferyczne. Suchy pigment uzyskuje się ze sproszkowanej pałeczki pastelowej.



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,

zespół  www.kurs-rysowania.blogspot.com

środa, 26 października 2011

Środki ścierające - informacje podstawowe


Środki ścierające 


- środki używane do korekty rysunku

Używa się ich nie tylko do poprawiania i usuwania zbędnych kresek, lecz również do rozjaśniania partii obrazu i uwypuklania refleksów świetlnych.


  • Zwykła lub plastikowa gumka ścierająca nadaje się tylko do prac wykonywanych twardszym ołówkiem. Rozmazuje miękki ołówek, grafit i węgiel.






 

  • Gumka chlebowa (ugniatana) używana jest do usuwania grafitu, miękkiego ołówka i węgla, ponieważ działa na zasadzie przyklejania i wchłaniania cząsteczek materiału rysunkowego, a nie ścierania go z podłoża. Daje się dowolnie formować, dzięki czemu trafia dokładnie w wybrane miejsca. Nazwa pochodzi od wykorzystywanego dawniej w podobny sposób wilgotnego miękiszu chlebowego.









Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,

zespół  www.kurs-rysowania.blogspot.com

poniedziałek, 24 października 2011

Wiszer (wiszor) - informacje podstawowe

 

Wiszer (wiszor) 

 

 

– narzędzie służące do osłabiania, zmiękczania i rozmazywania kreski w rysunku węglem lub kredą, pozwalając na uzyskanie efektu zamglenia lub rozmycia. Służy także do mieszania kolorów w rysunku kolorowym. 

 

 

Najczęściej jest to łopatka lub pałeczka z miękką, filcową końcówką. 

Wiszer bywa sporządzany samodzielnie przez artystów, 

np. w formie ciasno zwiniętego tamponu płóciennego lub patyczka owiniętego watą. Produkowany jest także w formie pałeczek z ciasno zwiniętej i sklejonej taśmy papierowej o różnych twardościach (po zabrudzeniu wierzchołka można odwinąć i oderwać zużytą część). 

Obecnie stosowany rzadko, głównie do roboczych szkiców. Przez niektórych nauczycieli rysunku niezalecany ze względu na niszczenie swobodnego, spontanicznego charakteru kreski i możliwość maskowania niezręczności w jej prowadzeniu.

 

 

Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,

zespół  www.kurs-rysowania.blogspot.com

 

sobota, 22 października 2011

Kreda (technika artystyczna)- informacje podstawowe


Kreda 


 – materiał do rysowania wykonany z naturalnego węglanu wapnia w formie pałeczek, czasem w drewnianej oprawie.
Do prac artystycznych używa się go jak węgla i wymaga względnie szorstkiego papieru. Rysunki szkicowe, wykonywane naprędce wykonuje się na ciemnych tabliczkach lub podłożu prowizorycznym.




Bywa też stosowana do wykonywania prac metodą "trzech kredek" – razem z węglem i sangwiną na ciemnym lub tonowanym papierze. Ponieważ kreska wykonana kredą nie jest trwała, do utrwalenia cennych rysunków na papierze stosuje się rozpylonego mleka lub lakieru, które jednak powodują lekkie zatarcie wyrazistości rysunku. Klasyczna kreda stosowana przez artystów jest biała. Współcześnie w dobie łatwo dostępnych i tanich barwników, w użyciu jest również kreda kolorowa z pełną paletą barw.

Ze względu na właściwości kryjące i biel kreda stosowana jest do gruntów,  W mieszankach takich jest przezroczysta. Bardzo drobna kreda stosowana jest również w produkcji pasteli. Po dodaniu do pigmentu rozjaśnia odcień oryginalnego koloru. kredowo-klejowych. Używana jest także jako tani wypełniacz w farbach olejnych.









Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,

czwartek, 20 października 2011

Węgiel - informacje podstawowe


Węgiel 


— technika rysunkowa, rysunek w tej technice oraz środek rysunkowy. Węgiel drzewny jest jednym z najstarszych środków rysunkowych.








Węgiel naturalny dzieli się na twardy (ze zwęglonych wiórów drzewnych) i miękki. Miękki powstaje w wyniku spalania cienkich gałązek wierzby, winorośli, lipy, bukszpanu itp. przy ograniczonym dostępie powietrza.

Węgiel używany jest do wykonywania prac graficznych niewymagających odwzorowania wielu szczegółów, takich jak np. wielkoformatowe portrety i martwe natury. Pozwala na swobodną i płynną pracę. Często używany jest wraz z kredą lub pastelami

Podczas pracy można używać techniki rozmazywania. Za pomocą gumki chlebowej, papierowego ręcznika lub miękkiej szmatki można usunąć lub podkreślić ślady zostawione przez węgiel.
Węglik to pokruszony węgiel naturalny sprasowany z dodatkiem iłu i środka wiążącego. Sztyfty węglika zostawiają grubą, twardą, trudną do wymazania kreskę.



Prace wykonane węglem utrwala się za pomocą fiksatywy.



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

wtorek, 18 października 2011

Gumka do ścierania - informacje podstawowe


Gumka do ścierania 


– najczęściej wykonana z kauczuku, służy do wycierania śladów ołówka z papieru.


 

 

Historia gumki


Gumka do ścierania została wynaleziona w 1770 roku przez odkrywcę tlenu Josepha Priestleya. Zauważył on, że kawałek kauczuku świetnie nadaje się do wycierania śladów ołówka
Grafitowy pył ściera się wraz z włókienkami celulozy, nie uszkadzając papieru.

Był tylko jeden problem: po kilku dniach kauczuk gnił. Połączenie ołówka z gumką nastąpiło około 1850 roku za sprawą amerykańskiego wynalazcy Hymana Lippmana.  


Ołówek z gumką opatentowano w marcu 1858 roku.



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

niedziela, 16 października 2011

Kredka - informacje podstawowe


Kredka 


– przyrząd do pisania i rysowania
wykonany z kolorowej pasteli, węgla drzewnego, kredy lub innego materiału.







Kredki można podzielić na ołówkowe (w których kolorowany węgiel drzewny znajduje się wewnątrz drewnianej oprawki),
pastelowe i świecowe.

Kredki są często używane do rysowania i kolorowania przez dzieci i architektów. Są proste w użyciu, nietoksyczne i dostępne w szerokiej gamie barw. Nie są natomiast popularne wśród artystów z uwagi na trudności w mieszaniu kolorów.



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

piątek, 14 października 2011

Pastel - informacje podstawowe


Pastel 


technika malarska oraz środek rysunkowy i malarski 
w formie kolorowego sztyftu, kredki lub ołówka, służący do nanoszenia kolorowych pigmentów na podłoże. 


Wytwarza się go poprzez zmieszanie pigmentu, kredy i spoiwa z gumy. 

Mieszaninę formuje się w wałeczki, a następnie pozostawia do wyschnięcia. Przed wyschnięciem pastele mają konsystencją ciasta, stąd nazwa 
(wł. pasta — ciasto).

Do pasteli zalicza się:
  • kredki pastelowe — czyste pigmenty z domieszką spoiwa żywicznego. Uzyskuje się dzięki nim czyste barwy i malarski efekt. Twarde kredki (zwane Conté-Carrésa) są czworokątne, miękkie są okrągłe.
  • sztyfty (ołówki) pastelowe — pastele nieco twardsze od miękkich pasteli i oprawione w drewno. Do rysowania i opracowywania szczegółów.
  • pastele olejne — spoiwem są tu oleje. Nadają one pastelom przezroczystości, jednocześnie mocno przyczepiając pigment do podłoża. Pastel olejny dostępny jest w mniejszej gamie kolorów w porównaniu z pastelem miękkim.
  • pastele miękkie — zwane też suchymi, o przekroju okrągłym lub kwadratowym, pierwotny, najbardziej rozpowszechniony typ pasteli. Ma bardzo miękką konstrukcję, jest ona spowodowana użyciem bardzo słabego roztworu gumy jako spoiwa.
  • pastele twarde — większa zawartość gumy powoduje jego dużą twardość. Pastele takie można ostrzyć. Świetnie nadają się do szkiców i rysowania szczegółów
  • pastele wodne — w użyciu od niedawna. Używa się ich jak pasteli olejnych. Po skończeniu pracy, przy użyciu pędzla i wody, kreski zmienia się na lawowane kolorem.
  • pastele kredowe — ze względu na swoje świetliste kolory i wygodny uchwyt jest to bardzo popularny typ pasteli. Czystość pigmentu zachowano dzięki użyciu małej ilości roztworu gumy do związania kolorowej kredy w blok.
  • kredki woskowe — są odporne na wodę. Można ich używać wraz z farbami wodnymi aby uzyskać interesującą fakturę rysunku.

 

 

 

Historia pasteli


Pastele zaczęto stosować w czasach dojrzałego renesansu. Technika ta rozkwitła w okresie baroku. W XVIII wieku stosowali ją wybitni portreciści jak wenecka artystka Rosalba Carriera (Portret młodej dziewczyny, 1727) czy francuski malarz Maurice Quentin de La Tour (Portret Madame de Pompadour, 1752). Na przełomie wieków XIX i XX odnaleźli się w technice pasteli tacy artyści jak Edgar Degas czy Stanisław Wyspiański (Dziewczynka w niebieskim kapeluszu, 1895; Wieże kościoła Mariackiego, 1905). Wśród twórców XX wieku posługujących się pastelami są takie sławy jak np. Pablo Picasso (Kobieta siedząca przy oknie, 1937).





Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

środa, 12 października 2011

Pisak (flamaster, mazak, marker) - informacje podstawowe


Pisak 
(również: flamaster, mazak, marker)


- jest to rodzaj długopisu, wewnątrz którego 
znajduje się porowaty rdzeń nasączony tuszem. 



Końcówka pisząca jest również porowata, dzięki czemu tusz powoli przepływa na powierzchnię papieru czy innego materiału. 

Charakterystyczną cechą pisaków jest większa grubość powstałej kreski niż przy użyciu długopisu. W odróżnieniu od tych ostatnich, jest też dostępna szeroka gama kolorów i rodzajów tuszu.

Ze względu na grubość kreski, przyrządy te w języku polskim można szacunkowo podzielić na dwie grupy:
  • do 4 mm – pisak, flamaster, mazak;
  • 4 mm i wzwyż – marker.

Ze względu na rodzaj tuszu, główny podział to:
  • permanentne (niezmazywalne) – większość pisaków;
  • zmazywalne – używane do pisania na tablicy, wykorzystują specjalny rodzaj tuszu łatwego do usunięcia (nawet po wyschnięciu), np. przy pomocy gąbki,
  • transparentne (przezroczyste) - stosowane do zaznaczania tekstu (w gazetach, drukach - ale nie w książkach).
Termin marker pochodzi z języka angielskiego od słowa markzaznaczać. Oprócz typowego zastosowania, tj. do wyróżniania tekstu na papierze, bądź pisania na tablicy, markery są również wykorzystywane przez ludzi związanych z subkulturą hip-hopową do tzw. tagowania w miejscach publicznych.



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

poniedziałek, 10 października 2011

Sangwina - informacje podstawowe


Sangwina 


– czerwono-brunatna kredka używana do tworzenia szkiców lub rysunków. 

Nazwa pochodzi od łacińskiego określenia krwi (sanguis, -inis). 
Mianem tym określa się również technikę rysunkową jak i rysunek wykonany tą techniką. 

Sangwiny używano już w renesansie (korzystał z niej m.in. Leonardo da Vinci przy tworzeniu szkiców do Ostatniej Wieczerzy).

Technikę rysunku, korzystającą z sangwiny oraz czerni i bieli nazywa się trois crayons.



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

sobota, 8 października 2011

Tusz (farba) - informacje podstawowe


Tusz 

środek barwiący (farba wodna pigmentowa), szybkoschnący, 
wodoodporny, najczęściej czarny. 

Wyrabiany z sadzy w postaci pałeczek, gałek lub w postaci cieczy.
Służy do kreślenia lub rysowania piórkiem albo pędzelkiem. 

W starożytności tusz pojawił się w Egipcie i Chinach, 
w Europie znany od XVIII w.



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

czwartek, 6 października 2011

Pędzel - informacje podstawowe


Pędzel 


– narzędzie malarskie. 
Składa się z trzonka, skuwki oraz włosia. 
Służy do przenoszenia i nakładania farby na malowaną powierzchnię. 

Pędzle mają zastosowanie w różnych technikach malarskich takich jak: malarstwo olejne, malarstwo akrylowe, enkaustyka, malarstwo temperowe czy akwarela. Używa się ich także do malowania i pisania tuszem (kaligrafia), oraz w technikach rysunkowych (np. lawowanie) czy w technice pastelowej

Dodatkowo specjalistyczne pędzle przydatne są w technikach konserwatorskich (np. pozłotnictwo) i w szeroko pojętej kosmetyce.

 

 

Rodzaje pędzli


Pędzle możemy podzielić według kilku kryteriów.
  • twardości i rodzaju zastosowanego włosia.
  • technik, do których możemy pędzla użyć.
  • kształtu lub budowy.
Podział wg twardości i rodzaju zastosowanego włosia.
  • Pędzel o miękkim włosiu - Może być zrobiony z włosia kuny, wołu, wiewiórki lub sztucznych włókien. Używany w malarstwie akwarelowym i olejnym. Nabiera dużą ilość rozcieńczonej farby bez jednoczesnej zmiany kształtu.
Pędzle sobolowo – syntetyczne i syntetyczne są dobre do większości prac związanych z malarstwem. Są jednak mniej sprężyste niż pędzle czysto sobolowe.
  • Pędzel o twardym włosiu (szczeciniak) - pędzel ze świńskiej szczeciny, stosowany głównie w malarstwie olejnym. Włosie jest szerokie, dzięki czemu pędzel może nabrać dużo gęstej farby, nie tracąc kształtu. Przydatny do mieszania farb i pokrywania dużej powierzchni jednolitym kolorem.

 

 

Inne rodzaje pędzli

 

  • Pędzle do lawowania
    • Półokrągły, przypominający o grubym włosiu, używany do pokrywania szerokimi pociągnięciami długich płaszczyzn.
    • Płaski, przydatny do tonowania papieru i lawowania, można nim także zmieniać położone już lawowanie.
    • Szeroki, do zamalowywania bardzo dużych powierzchni, syntetyczne włókna dobrze trzymają farbę, idealnie nadają się do lawowanie i kontrolowania spływania farby.
  • Pędzel o kształcie orzecha laskowego - łączy w sobie cechy pędzla okrągłego i płaskiego
  • Pędzel japoński – miękki pędzel robiony z włosia jelenia, kozy, królika i wilka
  • Pędzel okrągły – maja dobry szpic. Stosuje się go do lawowania lub malowania cienkich linii, zależnie od rozmiaru.
  • Pędzel pisarski - wynaleziony w Chinach i używany na całym Dalekim Wschodzie do kaligrafii

 

 

Pędzle specjalne


Wachlarzowy pędzel do mieszania farb – używany w malarstwie olejnym do mieszania przylegających plam koloru Pędzel wzornikowy – robiony z krótkiej szczeciny. Ma kołkowaty kształt i płaski koniec, pozwala to nakładać farbę z góry, poprzez wzornik bezpośrednio na powierzchnię




Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

wtorek, 4 października 2011

Ołówek - informacje podstawowe


Ołówek 


— narzędzie do pisania lub rysowania na papierze lub drewnie. 
Cechuje się czarnym lub ciemnoszarym kolorem pisma, oraz możliwością starcia naniesionego za jego pomocą napisu.
Metalowe zakończenie akselbantów noszonych przy współczesnym umundurowaniu jest pozostałością dawniej przymocowywanego do nich kawałka ołowiu, który spełniał rolę ołówka.

 

 

Historia


Polska nazwa pochodzi od ołowiu, który był używany do pisania w starożytnym Egipcie, Grecji oraz Rzymie. Do XIV wieku europejscy artyści używali prętów ołowianych, cynkowych lub ze srebra do tworzenia jasnoszarych rysunków zwanych silver-point. W XVI wieku Szwajcar Konrad Gesner opisał w książce Rozprawa o skamielinach pręt do pisania w drewnianej oprawce. Gdy w 1564 roku w Borrowdale w Anglii znaleziono czysty grafit, zaczęto go używać zamiast ołowiu, jednak nazwa ołówek pozostała.  
Ołówek z gumką opatentowano dopiero w 1858 roku.

 

 

Zasada działania


Współczesny ołówek jest cienkim prętem wykonanym z grafitu oraz kaolinu w oprawie drewnianej lub z tworzywa sztucznego. Podczas pisania grafit ściera się pozostając na powierzchni kartki lub drewna. Gdy wystający grafit ulegnie starciu lub stępieniu, ołówek należy naostrzyć przez ścięcie części drewnianej oprawy w celu dotarcia do grafitu, który znajduje się dalej. W ten sposób ołówek ulega skróceniu – jest on narzędziem pisarskim jednorazowym. 

Twardość oraz odcień ołówka zależy od proporcji pomiędzy grafitem, a kaolinem z nim zmieszanym. Im więcej grafitu, tym ciemniejszy, oraz bardziej miękki jest ołówek. Większa ilość kaolinu sprawia, że ołówek jest twardszy i jaśniejszy.

Ołówki podzielić można ze względu na zastosowanie. 

Ołówki twarde i bardzo twarde znajdują swoje zastosowanie w rysunku technicznym (oznaczone literą "H"), ołówki miękkie zaś do rysunku artystycznego (oznaczone "B"). Miedzy tymi ołówkami znajdują się ołówki o pośredniej twardości oznaczone HB i F, używane głównie do pisania. Istnieje 20 różnych twardości ołówków artystycznych (wyższej klasy):EE,12B, 9B, 8B, 7B, 6B, 5B, 4B, 3B, 2B, B, HB, F, H, 2H, 3H, 4H, 5H, 6H, 7H, 8H, 9H oraz 4 twardości ołówków zwykłych (od 1 do 4). Ołówek nr 1 odpowiada miękkiemu 2B, ołówek nr 2 - HB, nr 3 twardemu H, a nr 4 - 3H.

 

 

Sposób wytwarzania


W początkowej fazie produkcji należy rozdrobnić grafit, jednak nie można uczynić tego w zwykłym młynku. Stosuje się więc urządzenia, w których pod wpływem sprężonego powietrza kawałki grafitu zderzają się ze sobą krusząc się wzajemnie. Sproszkowany grafit miesza się z kaolinem i wodą aż do uzyskania konsystencji kitu. W celu wymodelowania odpowiedniego kształtu, grafit zostaje wtłoczony w niewielką rurkę. Z drugiej strony wychodzi już jako uformowany pręt. Następnie pręt tnie się na kawałki oraz praży się w temperaturze 1200 stopni Celsjusza. 

Kawałek grafitu zostaje powoskowany, a następnie umieszczony w drewnianej oprawce. Drewno na oprawkę musi być miękkie, by łatwo dało się zatemperować, kiedy grafit się wypisze. Drewno tnie się na listewki długości ołówka, szerokości kilku ołówków i grubości połowy ołówka. W listewkach nacina się rowki i wkłada w nie grafity. Następnie od góry przykleja się drugie, takie same listewki z rowkami. Taki twór ulega następnie pocięciu na pojedyncze ołówki. W ostatniej fazie ołówki zostają pomalowane i ewentualnie zaopatrzone w gumkę.

 

 

Ołówek kopiowy ("chemiczny", "atramentowy")


Specjalny ołówek, obecnie rzadko spotykany, który stosowało się po zwilżeniu rdzenia ołówka (np. śliną). Wynalazł go w 1857 K. Puscher, opatentował 10 lipca 1866 Edison Clark. Rdzeń takiego ołówka wykonany jest ze ścieralnej glinki (nie podlegającej wypalaniu) nasączonej barwnikiem rozpuszczalnym w wodzie, np. fioletem metylowym; zostawiał on ślady odporne na ścieranie gumką. Takim ołówkiem dokonywano wpisów w dokumentach, w których każdy wpis powinien być nieusuwalny i pozostawiać trwały ślad — np. w dokumentach finansowych – w czasach, kiedy nieznany był jeszcze, lub nie dość popularny — długopis, a wieczne pióra były nie dla wszystkich dostępne ze względu na cenę.

Zapis ołówkiem kopiowym był wrażliwy na zawilgocenie (barwnik rozmywał się i spływał), była to istotna niedogodność w porównaniu z ołówkami grafitowymi; z drugiej strony również zapisy sporządzone zwykłym atramentem były na wilgoć równie wrażliwe – w XIX i na początku XX wieku nie znano taniego sposobu do szybkiego sporządzania trwałych notatek odpornych na wilgoć.

Ołówkiem kopiowym pisać można — prócz papieru i drewna — także na innym podłożu, np. na skórze. Stosowany dawniej powszechnie w ołówkach kopiowych błękit metylowy bądź anilinowy jest trujący, toteż zdarzały się przypadki martwicy tkanek zanieczyszczonych tym barwnikiem – dochodziło zazwyczaj do oparzeń śluzówki jamy ustnej (od częstego ślinienia ołówka językiem lub od przyzwyczajenia do trzymania jego końca w ustach) lub oczu (np. od zaprószenia oka drobinami rdzenia ołówka). Barwnik anilinowy niszczy czerwone ciałka krwi, stąd też może doprowadzić do ciężkiej anemii (niedokrwistości).



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

Malowanie elektroforetyczne - informacje podstawowe


Malowanie elektroforetyczne 


− technika nakładania powłok malarskich wykorzystująca zjawisko elektroforezy,
to jest rozdzielania mieszaniny substancji chemicznych pod wpływem pola elektrycznego.


Farby wykorzystywane do malowania elektroforetycznego są farbami wodorozcieńczalnymi. Proces ten ma podobny przebieg do procesu nakładania powłok galwanicznych. Przedmiot malowany zanurzany jest w koloidalnym roztworze farby i podłączony jest do odpowiedniej elektrody. 

Może on być elektrodą dodatnią jak i ujemną, zależy to od składu stosowanej farby.

Przed przystąpieniem do malowania przedmiot musi zostać odpowiednio przygotowany. Przygotowanie polega na odpowiedniej obróbce mechanicznej powierzchni przedmiotu, w celu usunięcia śladów korozji, starych powłok malarskich, oraz nadania mu odpowiedniej chropowatości w celu zapewnienia przyczepności powłoki. 

Obróbka ta polega na szlifowaniu ręcznym lub maszynowym powierzchni, szczotkowaniu, piaskowaniu, bądź śrutowaniu. Następnie przedmiot poddaje się odtłuszczaniu. Odtłuszczenie przeprowadza się przez zanurzenie przedmiotu w rozpuszczalnikach organicznych lub odpowiednich kąpielach odtłuszczających zawierających roztwory alkaliczne. Celem tej operacji jest zapewnienie odpowiedniej zwilżalności pokrywanego przedmiotu.

W przemyśle samochodowym, przed nałożeniem powłoki podkładowej metodą elektroforezy następuje zazwyczaj nałożenie powłoki konwersyjnej, najczęściej fosforanowej, bądź fosforanowo-chromianowej.

 

 

Historia i zastosowanie


Metoda malowania elektroforetycznego należy do dość nowoczesnych technik malarskich. Po raz pierwszy zastosował ją Ford w 1960 roku. 

Obecnie jest to najpowszechniejsza metoda nakładania warstw podkładowych w przemyśle motoryzacyjnym. Stosowana jest ona również do jednowarstwowego malowania przedmiotów użytkowych wykonanych z metalu, takich jak meble szkolne i biurowe, obudowy urządzeń elektronicznych, osłony i inne elementy wykonane z blachy o dużej powierzchni.

 

 

Zalety i wady


Elektroforetyczne techniki malowania mają wiele zalet w porównaniu z innymi metodami nanoszenia powłok malarskich. Do najważniejszej z nich należy wykluczenie stosowania niebezpiecznych i szkodliwych dla środowiska rozpuszczalników organicznych. Eliminuje to ryzyko pożaru oraz możliwość rozmiękczenia powłoki w zamkniętych pomieszczeniach wskutek parowania rozpuszczalnika.

Kolejną zaletą jest równomierne rozłożenie powłoki na całym przedmiocie oraz dobre pokrycie wszelkich zagłębień, wklęśnięć itp. Wynika to z mechanizmu procesu. Materiał malarski osadza się początkowo na części położonej najbliżej elektrody przeciwległej. Ponieważ osadzana powłoka jest warstwą nie przewodzącą, stanowi zatem duży opór dla przepływającego prądu i utrudnia elektroosadzanie. Wskutek tego następne partie materiału malarskiego osadzają się na częściach bardziej oddalonych. Dzięki tej właściwości otrzymuje się powłoki o znacznej równomierności, odtwarzające wiernie kształt powierzchni pokrywanej.

Z innych zalet malowania elektroforetycznego należałoby wymienić możliwość kontrolowania grubości powłoki, krótki czas pokrywania i możliwość prowadzenia procesu systemem ciągłym. Uzyskane powłoki cechuje wysoka odporność mechaniczna.

Do wad tej metody należy zaliczyć konieczność stosowania specjalistycznej, kosztownej instalacji, co wyklucza jej użycie w pracach warsztatowych.



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

Malowanie proszkowe - informacje podstawowe


Malowanie proszkowe 

- polega na nakładaniu naelektryzowanych cząstek (20-100 um) 
farby proszkowej na powierzchnię przewodzącą np. metalu.

Osadzona warstwa proszku utrzymuje się na powierzchyni malowanego detalu dzięki siłom elektrostatycznym Elektrostatyka Prawo Coulomba. 

W malowaniu proszkowym stosuje się dwie podstawowe techniki elektryzacji i nakładania farby proszkowej-technikę natrysku elektrostatycznego (metoda wysokonapięciowa 40-100kV) lub elektrokinetycznego (metoda tryboelektryzacji-tarciowa). 

Następnie pomalowane elementy są nagrzewane do temperatury 140-200oC, w rezultacie czego farba proszkowa ulega stopieniu i polimeryzacji.

Uzyskana powłoka lakiernicza jest odporna na korozję, chemikalia, wysoką temperaturę i uszkodzenia mechaniczne. 

Podstawowe zalety malowania proszkowego to:
  • brak emisji rozpuszczalników i rozcieńczalników do środowiska,
  • prawie 100% wykorzystanie materiału malarskiego (możliwość odzysku nieosadzonych cząstek proszku),
  • znaczne oszczędności energetyczne dzięki możliwości stosowania zamkniętych układów wentylacji,
  • otrzymywane powłoki dzięki swojej grubości (60-80um) znakomicie maskują niedokładności obróbki mechanicznej.


Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter, 

Rysunek - informacje podstawowe


Rysunek  

— kompozycja linii wykonana na płaszczyźnie, polegające na nanoszeniu na powierzchnię walorów wizualnych przy użyciu odpowiednich narzędzi. 
Także dział sztuk plastycznych.

 

Narzędzia i techniki rysunkowe


Narzędziem rysunkowym może być wszystko co jest twarde i pozostawia ślad na płaszczyźnie. Do najbardziej popularnych należą: ołówek, węgiel, tusz rozprowadzany przy pomocy pędzla lub patyka, sangwina, mazak, pastel, kredka, piórko, gumka, kreda a nawet palec. Techniki rysunkowe biorą często nazwy od narzędzi, którymi są wykonywane. Czyli będą to odpowiednio: ołówek, węgiel, tusz lawowany, rysunek pędzlem, rysunek patykiem itd.

 

 

Termin i próby definicji


W starożytnej Grecji początkowo rysowanie, malowanie i pisanie określano jednym słowem - graphein (od nazwy przyrządu rysunkowego). Później słowo to zyskiwało różne odmiany, jednakże to co było związane z rysowaniem odnosiło się zawsze do słowa grapho (np. skiagraphe - rysunek perspektywiczny). Rzymianie początkowo posługiwali się greckim pojęciem graphis (takiego słowa używał Witruwiusz). Potem słowo linea zaczęto rozumieć jako linię lub kreskę i stąd u Pliniusza pojawia się termin pictura linearis. Disegno używane w renesansie jest formą dawniejszego słowa disigno, pochodzącego z kolei od signo - znak. Średniowieczna łacina na określenie m.in. rysunku stosowała wieloznaczne terminy imago lub figura. W Bizancjum język związany z rysowaniem był bardzo bogaty. Była to rozwinięta wersja terminologii greckiej. Najbardziej ogólnym pojęciem było diagrapsas (dosłownie: powstałe w wyniku rysowania lub ciągnięcia linii). W językach słowiańskich termin rysunek stał się powszechny w XVI w. Wcześniej w użyciu były słowa kreska i pisanie oraz ich odmiany.

Zasadniczo terminy oznaczające rysunek powstawały wg dwóch formuł, w zależności od tego jak pojmowano sam rysunek. Był on więc albo tym, co powstawało w wyniku czynności rysowania ostrym narzędziem (np. greckie graphein), albo czymś co posiada linie (np. łacińskie pictura linearis). Z nich wykształciło się pojęcie trahere, które definiowało rysunek jako efekt wyciągania linii i którego wpływ można obserwować w wielu językach europejskich. Popularne disegno oznacza coś, co ma w sobie głębszy zamysł. Na wschodzie Europy ważnym dla określenia rysunku był fakt oddzielania od siebie dwóch stref (kreska).

 

 

Historia


Już Pliniusz doceniał umiejętności rysunkowe mistrzów greckich:
Według oświadczeń malarz Parrazjos zdobył pierwsze miejsce w prowadzeniu konturu, na którym polega cała doskonałość obrazu. Malowanie bowiem ciała i powierzchni przedmiotów wymaga wprawdzie dużej sztuki, ale w tej dziedzinie wielu malarzy zyskało sławę; natomiast zakreślanie konturów ciał i ujmowanie malowidła w pewne ramy — to udaje się rzadko.

 

 

Sztuka bizantyjska


Bizantyjscy artyści w IX i X w. stopniowo rozwijali zapomnianą przez pewien okres sztukę rysunku. Wieki XI—XV są już czasem wielkiej popularności tej techniki, przede wszystkim w miniatorstwie.

 

 

Renesans


W renesansie rysunek służył do precyzowania zamysłu twórcy. Malarstwo, rzeźba i architektura były określane wspólnym terminem arti del disegno, czyli sztuki rysunkowe. Włoskie słowo disegno oznaczało pomysł, koncepcję, ale także rysunek. Cennino Cinnini jeszcze w XIV w. oddzielił disegnare od colorire, dzięki czemu rysunek uzyskał pewną niezależność. Leone Battista Alberti w swoim traktacie O malarstwie (1435) wyodrębnił w malarstwie trzy dziedziny: disegno, invenzione i colorito. Lorenzo Ghiberti w swoich Commentarii pierwszy zauważył, że rysunek jest podstawą różnych sztuk. Wszyscy komentatorzy sztuki tamtych czasów zgadzali się co to tego, że rysunek jest nieodłączną częścią udanego dzieła. Michał Anioł miał podobno powiedzieć:
Umiejętność rysunku jest źródłem i istotą samego malarstwa, rzeźby i architektury i wszelkiego przedstawienia podpadającego pod zmysły (...). Rysownik, który stanie sie panem tej umiejetności, ma w rękach skarb nieoszacowany. 
 
 
O wartości rysunków jako takich świadczy fakt, iż w 1479 r. Gentile BelliniJacopo Bellini. Jednakże kolekcjonowanie dzieł sztuki tego rodzaju nie było rozpowszechnione. Traktowane były one raczej jako przygotowanie do dzieł malarskich. To utylitarne podejście miało ulec zmianie po wystawie we Florencji w 1504 r. prezentującej kartony Michała Anioła i Leonarda da Vinci, chociaż i wcześniej zdarzało się, iż któreś z dzieł rysunkowych było szczególnie wyróżniane. Przykład może stanowić postawa Izabeli d'Este, która ok. 1500 r. sprowadziła do kolekcji w Mantui swój rysunkowy portret autorstwa Leonarda. Domenico Campagnola, działający od lat 20. XVI w. w Wenecji, sygnował swoje pejzaże podarował sułtanowi tureckiemu księgę rysunków swojego ojca, rysowane piórkiem, z czego można wnioskować iż uznane zostały za samodzielne dzieła.
 

W 1563 r. z inicjatywy Giorgio Vasariego we Florencji została utworzona Accademia del disegno (Akademia rysunku). Jej patronem został Michał Anioł, który zmarł w 1564. Na grobie tego rzeźbiarza, malarza i architekta umieszczono znak w postaci trzech nachodzących na siebie kół. Miały one ilustrować propagowaną przez niego tezę, że źródłem tej wszechstronności był rysunek (disegno).
Akademia uczyła rysować z natury jak też poprzez kopiowanie dzieł mistrzów. Dodatkowo program wzbogacały zagadnienia związane z anatomią, proporcjami, perspektywą oraz teoria. W ślad za nią powstawały inne akademie, w których główną ideę stanowiło disegno.



Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,
zespół  www.kurs-rysowania.blogspot.com

Witaj na www.kurs-rysowania.blogspot.com



Blog stworzony został z myślą o osobach chcących nauczyć się malować i rysować
( zarówno profesjonalnie jak i hobbistycznie) .


 Znajdziesz tu najważniejsze i najciekawsze rady dotyczące rysunku. Poznasz podstawy rysunku.
Zapoznasz się z radami specjalistów oraz ich cennymi uwagami. Ujrzysz magiczne sztuczki dzięki którym zaoszczędzisz czas przy wykonywaniu drobnych elementów oraz zobaczysz jak prawidłowo rysować ołówkiem. Poznasz najważniejszych malarzy oraz dowiesz się o najważniejszych dziełach sztuki.
Całość będzie prezentowana jako kurs rysunku online.
 Nauczysz się malować i rysować jak profesjonalista, dzięki czemu będziesz mógł zacząć zarabiać na swoich dziełach. Będą tu umieszczane lekcje z kursu mangi która od niedawna cieszy się coraz większą popularnością.

Postaramy się na bieżąco informować o ciekawych wydarzeniach artystycznych oraz wskażemy najlepsze szkoły rysunku.


  

Zapraszamy do zapisania się na nasz newsletter,
zespół  www.kurs-rysowania.blogspot.com